دیوید سوانسون – مدیر موسسه دنیای بدون جنگ از آمریکا
آینده صلح و حقوق بشر در غرب آسیا
هر دولتی در غرب آسیا، مانند سایر نقاط کره زمین، حقوق بشر را نقض می کند. اکثر دولتها در غرب آسیا و مناطق اطراف آن با اشتیاق مورد حمایت، تسلیح، آموزش و تامین مالی دولت ایالات متحده هستند، که، پایگاههای نظامی خود را در بیشتر آنها حفظ می‌کند. دولت‌هایی که در سالهای اخیر به تسلیحات آمریکایی مسلح شده و ارتش‌هایشان توسط ارتش آمریکا آموزش دیده‌اند، شامل این ۲۶ کشور می‌شوند:
افغانستان، الجزایر، آذربایجان، بحرین، جیبوتی، مصر، اریتره، اتیوپی، عراق، اسرائیل، اردن، قزاقستان، کویت، لبنان، لیبی، عمّان، پاکستان، قطر، عربستان سعودی، سودان، تاجیکستان، ترکیه، ترکمنستان، امارات متحدّۀ عربی، ازبکستان و یمن.
در حقیقت، بجز چهار کشور اریتره، کویت، قطر و امارات متحده عربی، دولت ایالات متحده در سال های اخیر به نیروهای مسلح تمام این کشورها کمک نظامی نیزکرده است، این در حالی است که این دولت از ارائۀ اساسی ترین خدمات به شهروندان خود را که بصورت عادی در ثروتمندترین کشورهای کرۀ زمین وجود دارد را خودداری می کند. در واقع، با وجود تغییرات اخیر در افغانستان و استثنائاتی مانند، اریتره، لبنان، سودان و یمن و کشورهای شمال افغانستان، ارتش ایالات متحده، به حفظ پایگاههای خود در تمامی این کشورها ادامه می دهد. توجه نمایید که من به کشور سوریه، که ایالات متحده در سالهای اخیر سیاست خود را از مسلح کردن دولت به مسلح کردن (مخالفان) برای سرنگونی دولت تغییر داده است اشاره ای نکردم. ممکن است وضعیت افغانستان به عنوان مشتری تسلیحات ایالات متحده نیز تغییر کرده باشد، اما شاید هم اینگونه نباشد، لازم است مدت زمان مناسبی صبر کنیم تا ببینیم. البته سرنوشت یمن هم بسیار نامشخص است.
نقش دولت ایالات متحده به عنوان تامین کننده تسلیحات، مشاور و شریک جنگی، نقش بی اهمیتی نیست. بسیاری از این کشورها عملا هیچ سلاحی تولید نمی کنند و سلاح های مورد نیاز خود را از تعداد بسیار کمی از کشورهای تحت سلطه ایالات متحده وارد می کنند. ایالات متحده از بسیاری جهات با اسرائیل شریک است و به طور غیرقانونی تسلیحات هسته ای را (حتی زمانی که علیه ترکیه در جنگ نیابتی در سوریه می جنگد)، در ترکیه نگه می دارد، به طور غیرقانونی فناوری هسته ای را با عربستان سعودی به اشتراک می گذارد و با همین کشور در جنگ با یمن شریک می شود (دیگر شرکای این جنگ عبارتند از امارات متحده عربی، سودان، بحرین، کویت، قطر، مصر، اردن، مراکش، سنگال، انگستان و القاعده).
تهیه هیچیک از این سلاح ها، مربیان (نظامی)، پایگاه ها، نیروها و سطل های پول به هیچ وجه مشروط به رعایت حقوق بشر نیست. تصور امکان بکارگیری این موارد با رعایت حقوق بشر ، بخودی خود، مضحک است، زیرا نمی توان از سلاح های جنگی مرگبار بدون نقض حقوق بشر استفاده کرد. با این وجود، گاهی اوقات پیشنهادهایی در دولت ایالات متحده مطرح و رد می شود که سلاح های جنگی را فقط برای آن دسته از دولت هایی فراهم کند که در خارج از جنگ ها از حقوق بشر سوء استفاده نمی کنند. این تصور، حتی اگر وانمود کنیم که می توان از آن استفاده کرد، مضحک است، ، زیرا در هر صورت، الگوی دیرینه در طول چندین دهه، برعکس آنچه اشاره شده، بوده است. بدترین ناقضان حقوق بشر، چه در جنگ و چه در خارج از جنگ، بیشترین سلاح، بودجه و نیرو را از سوی دولت ایالات متحده دریافت کرده اند.
آیا می توانید خشم ایالات متحده را، در صورتی که تیراندازی های دسته جمعی در داخل مرزهای آن کشور، با سلاحهای ساخت ایران صورت می گرفت تصور کنید؟ اما تنها سعی کنید جنگی را در این سیاره پیدا کنید که هر دو طرف از سلاح های ساخت ایالات متحده استفاده نمی کنند.
بنابراین موضوع غم انگیز و خنده دار در مورد واقعیت موجود در ایالات متحده، جایی که من در آن زندگی می کنم وجود دارد، تعداد بسیار کمی از دولت های غرب آسیا گاهی به دلیل نقض حقوق بشر مورد انتقاد شدید قرار می گیرند، این نقض ها بزرگنمایی شده و بطور کلی و جمعی، بگونه ای مزخرف بعنوان توجیهی برای هزینه های نظامی (از جمله هزینه های نظامی هسته ای) و فروش تسلیحات، استقرار نیروهای نظامی، تحریم ها ، تهدید به جنگ ها و جنگهای غیرقانونی مورد استفاده قرار می گیرد. از 39 کشوری که در حال حاضر با تحریم های اقتصادی غیرقانونی و انواع محاصره ها توسط دولت ایالات متحده مواجه هستند، 11 کشور آنان،عبارتند از: افغانستان، ایران، عراق، قرقیزستان، لبنان، لیبی، فلسطین، سودان، سوریه، تونس و یمن.
برخی از بدترین تحریم‌ها علیه کشور ایران در غرب آسیا، که بیش از همه آماج دروغ، شیطان پرستی و تهدید به جنگ قرار گرفته، اعمال می شود. دروغگویی درباره ایران آنقدر شدید و طولانی بوده است که نه تنها عموم مردم ایالات متحده، بلکه حتی بسیاری از دانشگاهیان این کشور، ایران را تهدیدی بزرگ برای صلح خیالی، که در 75 سال گذشته در خیال آنها وجود داشته، می دانند. این دروغ به قدری افراطی بوده که شامل ساخت بمب هسته ای در ایران نیز می شود.
البته دولت آمریکا به نمایندگی از اسرائیل و خود، با ایجاد منطقه عاری از سلاح هسته ای در غرب آسیا مخالف است. معاهدات و توافقنامه هایی را که بر منطقه تأثیر می گذارد، پاره می کند، همانطور که با کشورهای بومی آمریکای شمالی انجام داد. ایالات متحده کمتر از هر کشور دیگری در روی زمین، طرف قراردادهای حقوق بشر و خلع سلاح، بیشترین استفاده کننده از حق وتو در شورای امنیت سازمان ملل، بزرگترین استفاده کننده از تحریم های غیرقانونی و مخالف اصلی دادگاه جهانی رسیدگی به جنایات بین المللی است. جنگهای تحت رهبری ایالات متحده، تنها در 20 سال گذشته، مستقیماً بیش از 5 میلیون نفر را، در غرب و آسیای مرکزی، کشته، میلیون‌ها نفر دیگر را مجروح، آسیب دیده، بی‌خانمان، فقیر کرده و در معرض آلودگی سمی و بیماری قرار داده است. بنابراین، “نظم مبتنی بر قانون” اگر از دست دولت ایالات متحده خارج شود، ایده بدی نیست. شهر مست ممکن است خود را برای درس خواندن در کلاس درس هوشیاری معرفی کند، اما هیچ کس مجبور به شرکت در آن نخواهد بود.
به احتمال زیاد 6000 سال پیش در برخی از شهرهای غرب آسیا، یا حتی در بخش‌های مختلف آمریکای شمالی در هزاره‌های گذشته، خودمختاری دموکراتیک واقعی‌تری از واشنگتن دی سی در حال حاضر وجود داشت. من معتقدم که دموکراسی و کنشگری بدون خشونت بهترین ابزاری است که می توان به هر کسی، از جمله مردم غرب آسیا توصیه کرد، این در حالی است که من خود در یک حکومت متشکل از ثروتمندان فاسد زندگی می کنم و با این وجود، نمایندگان غیرواقعی تشکیل دهنده دولت ایالات متحده، سخن فراوان در مورد دموکراسی می گویند. دولت‌های غرب آسیا و سایر نقاط جهان باید از ترفند نظامی گری و رفتار غیرقانونی و خشونت آمیز مانند دولت ایالات متحده اجتناب کنند. در واقع، آنها مجبورند، بسیاری از مواردی را که دولت ایالات متحده در مورد آنها صحبت می کند به جای کارهایی که در واقع انجام می دهد، بپذیرند. همانطور که گاندی در مورد تمدن غرب گفت، قوانین بین المللی ایده خوبی خواهد بود. این فقط در صورتی ممکن خواهد بود که قانون برای همه اعمال شود و فقط در صورتی بین المللی یا جهانی خواهد بود که شما حتی اگر در خارج از آفریقا هم زندگی کنید شامل حالتان بشود.
حقوق بشر ایده فوق‌العاده‌ای است، حتی اگرقرن‌ها، پر سر و صداترین حامیان آن، جزء بیشترین ناقضان آن بوده باشند. اما ما نیازمند آنیم که جنگ‌ها را از جمله موارد حقوق بشر قرار دهیم ، همانطور که نیاز داریم، ارتش‌ها را در توافق‌نامه‌های آب‌وهوایی و بودجه‌های نظامی را در مباحث مربوط به بودجه مورد توجه قرار دهیم. حق انتشار روزنامه، بدون حق منفجر نشدن آن، با موشک از هواپیمای روباتی، از ارزشی محدود برخوردار است. ما باید موارد نقض حقوق بشر توسط اعضای دائم شورای امنیت سازمان ملل را در حقوق بشر مورد ملاحظه قرار دهیم. ما باید همه را در برابر دادگاه های بین المللی یا حوزه و قلمرو قضایی جهانی، در دادگاه های دیگر، بطور یکسان مسئول قرار دهیم. ما نیاز به یک استاندارد واحد داریم، بگونه ای که اگر مردم کوزوو یا سودان جنوبی یا چکسلواکی یا تایوان باید دارای حق تعیین سرنوشت باشند، مردم کریمه یا فلسطین نیز باید از همین حق برخوردار باشند. و بهمینگونه باید مردم را وادار به فرار از ویرانی های نظامی و آب و هوایی نمود.
ما باید از تاثیر اطلاع رسانی جنایاتی که دولتها، بدون آگاهی مردم خود، بدور از خانه مرتکب می شوند، به مردمشان آگاه باشیم و از آن استفاده کنیم. ما نیازمند آنیم که به عنوان انسان و شهروند جهانی، در جهانی بدون مرز، در اقدامی بدون مخاطره و خشونت جدی، علیه جنگ و همه بی عدالتی ها متحد شویم. ما باید در آموزش دادن به هم و آشنایی با یکدیگر متحد شویم.
با توجه به اینکه بخشی از کرۀ زمین، آنقدر گرم است که ادامۀ زندگی بخودی خود در آن ممکن نیست، هیچ نیازی به ارسال تسلیحات به آن نقاط و شیطان جلوه دادن ساکنان آن، تا از روی ترس و طمع واکنش نشان دهند نیست، بلکه آنچه ما به آن احتیاج داریم، برادری، خواهری، جبران خسارت و همبستگی است.
