به مناسبت بزرگداشت روز جهانی زن؛ و در میانه هجوم روسیه به اکراین و درگرفتن مباحثی میان ناظران و تحلیلگران سیاسی پیرامون امکان یا امتناع جنگ هسته ای میان قدرت های بزرگ، بنیاد گفتگو و دوستی ملل روز سه شنبه 17 ام اسفندماه، میزبان وبیناری با موضوع “زنان و صلح جهانی” بود تا به نقش بانوان در فرآیندهای صلح جهانی و همچنین تأثیر آن ها بر جنبش های خلع سلاح و کنترل تسلیحات هسته ای در عرصه های بین المللی بپردازد.
خانم آلیس اسلیتر، نماینده سازمان‌های غیر دولتی سازمان ملل متحد در بنیاد صلح هسته‌ای، در این وبینار با انتقاد از رقابت بی‌امان قدرت‌های بزرگ برای ساخت موشک‌های مخرب‌تر، به تحلیلی از اوضاع کنونی و بویژه دوران تاریک جنگ سرد میان شوری و ایالات متحده پرداخت و از تلاش‌های خود برای سازماندهی جنبشی در نیویورک برای خلع سلاح و کنترل تسلیحات هسته ای سخن گفت.
این نویسنده آمریکایی خاطرنشان کرد: “ما در تهاجم غیرقابل تحمل به اوکراین با افزایش ویرانی و تشدید خصومت‌ها مواجه هستیم، تمام دنیای غرب درگیر تحریم‌های کینه آمیز، شمشیربازی هسته‌ای و رزمایش های نظامی تهدیدآمیز در مرزهای کشورهاست. ما اکنون در شرایطی قرار گرفته ایم که طاعون خشمگین جنگ، سیاره را پوشانده و فجایع آب و هوایی ویرانگر و جنگ هسته ای، موجودیت ما را در کره زمین تهدید می کند.”
خانم اسلیتر با تاکید بر وحشیگری فرانسوی ها در خاورمیانه و حمایت ایالات متحده از آنها، به ویژه در جاهایی مانند ویتنام، اظهار داشت: “معاهده منع سلاح های هسته ای یا معاهده منع گسترش تسلیحات هسته ای ریاکارانه بود، زیرا کشورهای هسته ای غربی در دهه 1970 قول داده بودند که سلاح های خود را از بین ببرند. اما برعکس، تسلیحات هسته ای خود را افزایش دادند. این همان معاهده مضحک منع اشاعه تسلیحات است که از قضا ایران نیز از آن رنج می برد. به هر حال، در آن مذاکرات همه قبول کردند که کسی بمب نسازد؛ مگر پنج کشوری که گفتند برای خلاصی از آن حسن نیت خواهند کرد و البته هیچ حسن نیتی وجود ندارد و در تلاش برای ساختن بمب های جدیدی هستند.
عضو اتحادیه حقوقدانان برای کنترل تسلیحات هسته‌ای با اشاره به تلاش‌های آمریکا و ناتو برای گسترش در شرق اروپا و ایستادن در مرزهای روسیه، افزود: ” ما اکنون تا مرز آنها پیش رفته ایم. من شخصا فکر می کنم که اوکراین نباید عضو ناتو باشد. آمریکایی‌ها خود هرگز تحمل نمی کردند که روسیه در مرز کانادا یا مکزیک مستقر شود. ما سلاح‌های هسته‌ای را در پنج کشور ناتو نگه می‌داریم و پوتین نیز اصرار دارد که این سلاح ها از این کشورها باید خارج شوند.”
خانم لیز ریمرزول، روزنامه‌نگار و سیاستمدار سابق منطقه‌ای، به عنوان دومین سخنران ما پس از ارائه مختصری در مورد جنبش زنان و مشارکت آنها در فرآیندهای صلح جهانی، خاطرنشان کرد: «در 8 ژوئیه 1996، دیوان بین‌المللی دادگستری نظر مشورتی تاریخی خود را با عنوان «قانونیت تهدید یا استفاده از سلاح های هسته ای» ارائه کرد. نکات برجسته این نظر, این بود که دیوان با اکثریت رأی داد که “تهدید یا استفاده از سلاح های هسته ای به طور کلی مغایر با قواعد حقوق بین الملل قابل اجرا در درگیری های مسلحانه و به ویژه اصول و قواعد حقوق بشردوستانه خواهد بود”.
وی در پاسخ به سوال کارشناس روابط بین الملل بنیاد گفتگو درباره موانع احتمالی ایجاد شده در مقابل آن دسته از زنان ایرانی فعال صلح طلب در عرصه بین المللی به دلیل تحریم های آمریکا، گفت:” اعمال تحریم های اقتصادی یک اقدام جنگی است و اغلب بیشتر از سلاح های واقعی باعث مرگ افراد می شود. علاوه بر این، این تحریم ها با ایجاد گرسنگی، بیماری و بیکاری، به فقیرترین و آسیب پذیرترین بخش های جامعه آسیب می زند. آنها به صراحت برای انجام این کار طراحی شده اند.”
این فعال صلح و هماهنگ کننده شبکه صلح اقیانوس آرام در بخش پایانی سخنان خود افزود: “دولت آمریکا همچنین با استفاده از قدرت فراسرزمینی، یعنی با جریمه کردن شرکت‌های خارجی که با کشورهایی که ایالات متحده تحریم کرده است، تجارت می کنند، سایر کشورها را مجبور به اطاعت از رژیم تحریم‌های خود علیه کشورهای هدف کرده است. کالاهای بشردوستانه مانند لوازم پزشکی، که طبق قوانین بین‌المللی از تحریم‌های اقتصادی مستثنی شده‌اند، به طور مداوم از دسترس کشورهایی مانند ایران و ونزوئلا خارج شده‌اند. این که دولت ایالات متحده تحریم ها را علیه این دو کشور در طول یک بیماری همه گیر افزایش می دهد، واقعاً وحشیانه است.”
