آقای ناصر کنعانی، سخنگوی وزارت امور خارجه:
“دیپلماسی عمومی بر پذیرش فرهنگ‌های مختلف در روابط بین‌الملل تأکید دارد.”
آقای کنعانی در ابتدای سخنانش در موضوع «نقش دیپلماسی عمومی در نظم نوین جهانی» با اشاره به نیاز فزاینده به همکاری و مشارکت همه دولت‌‌‌ها برای تقویت روابط سازنده از طریق ترویج چندجانبه‌گرایی، حفظ صلح و امنیت بین‌المللی و تحقق توسعه پایدار، بیان کرد: «امروزه پرهیز و جلوگیری از هرگونه اقدام بر خلاف مصالح جامعه بشری از قبیل افراط‌گرایی، خشونت، جنگ‌افروزی، یک‌جانبه‌گرایی، نقض حق تعیین سرنوشت ملتها و توسل به زبان تهدیدآمیز، زور و تحریم‌های غیرقانونی، یک ضرورت اجتناب ناپذیر است.»
از دیدگاه وی، تعداد قابل‌توجهی از کشورها به ویژه کشورهای غرب آسیا هنوز از زخم‌های استعمار و استثمار رنج می‌برند و تأکید برخی کشورها بر یک‌جانبه‌گرایی و تلاش برای تحمیل ارزش‌های تک‌بعدی در دنیای مدرن امروز، تداوم استعمار و استثمار است. وی اضافه کرد: «مقابله با دولت‌هایی که با استفاده اعتیادآور از تروریسم اقتصادی و تحریم تلاش می‌کنند ارزش‌ها و خواسته‌های نامشروع خود را به دیگران تحمیل کنند و در مقابل این اقدامات نامشروع و غیرمنطقی به‌صورت متحد و مؤثر ایستادگی کنند، یک مسئولیت بین‌المللی است. تحریم‌های یک‌جانبه و غیرقانونی که علیه کشورهای مستقل برای پیشبرد اهداف سیاسی اعمال می‌شود، مانند جنایات جنگی و جنایت علیه بشریت است، زیرا درد مردم کشورهای تحریم‌شده را تشدید می‌کند.»
سخنگوی وزارت امور خارجه، سیاست بلندمدت و نظام‌مند جمهوری اسلامی ایران را برقراری روابط متوازن و منطقی با سایر کشورها به ویژه با کشورهای همسایه بر اساس اصول همکاری، گفتگو، منافع مشترک، احترام متقابل و پرهیز از درگیری با یکدیگر عنوان کرد. وی افزود: «ما به امکان‌پذیری تحول رو به رشد روابط بین‌الملل از طریق همکاری، کاهش اختلافات، کاهش درگیری‌ها و در نهایت تحقق صلح بین‌المللی معتقدیم. در این مسیر، دیپلماسی عمومی می‌تواند در قالب رویکرد تعاملی نقش سازنده‌‌ای ایفا کند. ما معتقدیم دیپلماسی عمومی مبتنی بر نفی دیگران نیست و در دنیای امروز می‌تواند این فرصت را برای همه فرهنگ‌ها تضمین کند که هم در فضایی مشارکتی روایات خود را بیان کنند و هم روایت‌های خود را بشنوند.»
وی خاطرنشان کرد که تعامل فرهنگ‌های مختلف در چارچوب دیپلماسی فرهنگی، شاخه‌‌ای از دیپلماسی عمومی تلقی می‌شود که می‌تواند فضایی را در عرصه عمومی روابط بین‌الملل ایجاد کند که در آن خصومت، نفرت و بدبینی را به پایین ترین حد ممکن کاهش دهد و تحت اعتمادسازی متقابل، می‌توان شاهد نفی خشونت، درگیری و جنگ در روابط بین‌الملل بود. از نظر وی، اولین و مهمترین اصل دیپلماسی فرهنگی، پذیرش تنوع فرهنگی در روابط بین ملتها است. پذیرش تفاوت‌های مذهبی، فرهنگی و عقیدتی و شناخت تنوع فرهنگی می‌تواند فضای امن و محترمانه‌ای را برای جوامع بشری و تمامی فعالان بین‌المللی ایجاد کند که تحت آن بتوانند بدون نادیده گرفتن منافع دیگران، به منافع ملی خود دست یابند.
کنعانی سخنان خود را این‌گونه به پایان رساند: «ما بر این باوریم که در دیپلماسی عمومی تعاملی که در نقطه مقابل نگاه سرسختانه و خودمحورانه دیپلماسی سنتی است، بازیگران روابط بین‌الملل به جای اینکه سربازان ترویج جنگ و درگیری باشند، باید به سلاح‌های سیاسی، اقتصادی و فرهنگی مسلح شوند. آن‌ها می‌توانند شهروندان متعهد و مسئولیت‌پذیر جامعه جهانی باشند که با گفت‌وگوی فرهنگی به دنبال زمینه‌سازی برای توسعه سیاسی، فرهنگی و اقتصادی کشور خود و جهان هستند. دیپلماسی عمومی علاوه بر پذیرش کثرت‌گرایی، بر شناخت انواع بازیگران متعدد در روابط بین‌الملل از نظر محتوا و پذیرش فرهنگ‌های مختلف در روابط بین‌الملل نیز تأکید دارد. ما معتقدیم که دیپلماسی عمومی می‌تواند یک‌جانبه‌گرایی بازیگران دولتی در عرصه بین‌الملل را کنترل کند.
