رامسر

رامسر

رامسر غربی‌ترین شهر استان مازندران است که بین دریای خزر و کوه‌های البرز محصور شده است و به همین دلیل ویژگی آب‌وهوایی خاصی دارد.

رامسر از جنوب در جنگل‌های دامنه‌های البرز گم می‌شود و از سمت شمال به ساحل دریای خزر می‌رسد.

قله‌های نوک‌تیز، جنگل‌های وسیع و مرموز، شالیزارهای درخشان، باغ‌های چای، امکانات رفاهی و تفریحی فراوان از جمله‌ هتل‌های باکیفیت، مراکز خرید، تله‌کابین، آب‌های گرم معدنی و موزه‌، این شهر را به یکی از محبوب‌ترین جاذبه‌های گردشگری در شمال ایران تبدیل کرده است.

تاریخچه

جغرافیا

مکان ها

گالری

تاریخچه

بر اساس شواهد و قرائن باستان شناسی، از چند هزار سال قبل از اسلام، این منطقه توسط اقوام و طوایف مختلف، به عنوان محل سكونت انتخاب شده است كه بیانگر زیبا پسندی و زیبا دوستی نوع بشر در طول تاریخ است.

نام قدیم رامسر سخت سر بوده است. سخت سر قدیم دارای حکومتی مستقل بوده و سید رکابزن حسنی بر آن حکومت می کرد. در دوران زندیه سخت سر و تنکابن به گیلان پیوستند و تحت فرمان یک حکومت در آمدند. اما در زمان قاجار شرایط متفاوت شد و این دو شهر از گیلان دوباره جدا شدند و تا سال ۱۳۱۱ دقیقا مشخص نبود که تابع گیلان یا مازندران هستند. سخت سر قدیم و رامسر کنونی در همان زمان وسعت چندانی نداشت و به تنکابن وصل شد. رامسر بعدها از تنکابن جدا شد ولی همچنان مردم بومی این منطقه به زبان گیلکی صحبت می کنند.

رامسر را می توان شهر اجلاسها و معاهدات تاریخی نیز نام نهاد. رامسر با داشتن مناظر طبیعی بی بدیل در محاصره شگفت انگیز کوه، دریا و جنگل قرار دارد و و به عنوان عروس شهرهای ایران لقب گرفته است. در کتاب گوستاو آدلف آمده که ولیعهد وقت اتریش در گذشته که برای سفری تفریحی به رامسر آمده بود، مدت اقامت خود را تمدید کرد و گفت براستی من مروارید جهان را یافتم.

این شهر مملو از جاذبه‌های زیبا و کم‌نظیر طبیعی و گردشگری است و همین امر از محبوبیت آن در بین گردشگران حکایت می‌کند. نزدیکی جنگل و دریا در این شهر زیبایی ویژه‌ای به این شهر داده‌است و این امر موجب جذب گردشگران در همه فصل‌های سال می‌شود. همچنین رامسر یکی از نزدیک‌ترین فواصل میان کوه و دریا را داراست که این ویژگی بر جذابیت رامسر افزوده‌است.

دوران صفویه

ملا شیخ علی گیلانی مؤلف کتاب تاریخ مازندران که در تاریخ ۱۰۴۴ قمری و در دوران صفویه کتاب را نگاشته‌است، در ذکر حدود مازندران آورده‌است: «حد غربی طبرستان قریه ملاط گیلان است ورای هوسم که اکنون به رودسر اشتهار یافته و سامان شرقی دینار چار که اهالی آن دیار دوناچال می‌خوانند، قریب به شهر سارویه واقع است. استندار بالتمام داخل طبرستان است». حسینعلی رزم آرا مؤلف مجموعه کتب چند جلدی فرهنگ جغرافیایی ایران، ذیل واژه ملاط در جلد دوم صفحه ۲۹۳ قید کرده‌است: ده جزء دهستان مرکزی بخش لنگرود شهرستان لاهیجان. ۴ ک جنوب لنگرود – ۳ ک لیلاکوه

تنکابن و رامسر در سفرنامه‌های دوران قاجار

در دوران قاجار جماعتی از فرنگیان از ایران بازدید کرده و سفرنامه‌هایی را نگاشته‌اند. یکی از سفرنامه‌های مهم که به تنکابن اشاره داشته‌است سفرنامهٔ موسیو بوهلر می‌باشد. این سفرنامه شرح مأموریت وی به دستور ناصرالدین شاه قاجار برای تهیهٔ گزارشی از وضع راه‌های گیلان و مازندران می‌باشد. این سفرنامه در سال ۱۳۵۷ توسط انتشارات گیل لاهیجان با عنوان سفرنامه و جغرافیای گیلان و مازندران به چاپ رسید. در صفحهٔ ۳۶ از این سفرنامه آمده‌است: پس از طی پنج فرسخ راه از آبگرم، به خرم‌آباد می‌رسند که ده بزرگی است از محال تنکابن سرحد گیلان، و جزء ولایت مازندران است، و حاکم آن حبیب‌الله خان است و این قریه در میان جنگل وسیعی می‌باشد و مشارالله یک عمارت خوبی در آنجا دارد و همچنین باغ پاکیزه ای در آنجا بنا گذاشته‌است که اکثر اشجار آن لیمو و نارنج است.

جیمز بیلی فریزر اسکاتلندی در جوانی به هندوستان سفر کرد و در سال ۱۸۲۱ میلادی وارد خراسان شد و از راه مشهد به مازندران و گیلان رهسپار گشت. فریزر بار دیگر در سال ۱۸۳۳ میلادی با مأموریت دیپلماتیک وارد ایران شد و در زمستان همان سال از مناطق گیلان و مازندران بازدید نمود و کتابی را با عنوان سفرنامه زمستانی به تجربیاتش دربارهٔ سواحل جنوبی دریای مازندران اختصاص داد. در سال ۱۳۶۴ خورشیدی، کتابی با عنوان سفرنامه فریزر، معروف به سفر زمستانی به چاپ رسید. فریزر پس از گذر از مازندران به گیلان وارد می‌شود. در صفحه ۵۶۲ از کتاب قید شده: صبح روز چهارم از سخت سر (رامسر) که نقطه ای زیبا و پرتگاهی است کنار آب و در آنجا رشته عظیمی از کوه‌ها پایان می‌گیرد و مرز میان مازندران و گیلان آغاز می‌شود و بدین گونه من شهرستان نخست را ترک گفتم.در ادامه کتاب و در صفحه ۵۶۶ قید شده‌است: صبح فرحبخش دل‌انگیزی بود و اواخر ماه اوت که پس از شبی که باران ما را خیس کرده بود، به سلامت وارد سرزمین گیلان شدیم و به نخستین شهر آن رودسر رسیدیم.

پیر آمدی ژوبر دیگر سیاح اهل اروپا بود که به عنوان سفیر ناپلئون بناپارت به دربار عثمانی و دربار فتحعلی شاه قاجارا آمد. وی در حدود سال ۱۸۰۷ میلادی به دربار ایران آمد و مورد مهربانی فتحعلی شاه واقع گردید و در حین بازگشت چندین نسخه کتاب خطی فارسی و خلعت دریافت داشت. وی همچنین استاد زبان‌های فارسی و ترکی در فرانسه بود. سفرنامه ژوبر با عنوان مسافرت در ارمنستان و ایران از پ. آمده ژوبر به انضمام جزوه ای دربارهٔ گیلان و مازندران در سال ۱۳۴۷ به چاپ رسید. در صفحه ۳۴۶ از کتاب که دربارهٔ ولایات مازندران هست و پس از گذر از گیلان و عزیمت به سوی مازندران، چنین قید شده: هنگامی که از رودسر عزیمت می‌کنند باید شش فرسخ (لیو) بگذرند تا به مازندران برسند و از این طرف نخست به قصبه سخت سر می‌رسیم. فوراً متوجه اختلاف لباس می‌شویم. بجای کلاه‌های استوانه ای و شبکلاه‌های گیلانی، اینها سرشان از یک کلاه کاجی شکل کوتاه و نوک تیز که با پوست بره یا ماهوت قهوه ای رنگ که در آنجا می‌بافند پوشیده شده‌است. روپوش گشاد و شلوارشان از همان پارچه است. به افتخار ما یک درختچه که شاخه‌هایش از پاپوش‌های کوچک پشمی و کهنه‌پاره‌ها و کلاف‌های زمخت ابریشم زیور یافته بود کاشتند، شش مرد دهکده دو تا دو تا با هم نبرد کردند و فرزی خود را برای سرنگون کردن دیگری به نمایش گذاشتند. من با خرسندی ملاحظه کردم که آن‌ها از اینکه سخت همدیگر را بزنند پرهیز می‌کردند و آنکه فیروز می‌شد رقیب خود را بلند می‌کرد و در آغوش می‌گرفت.